πορτρέτα φυλακισμένων γυναικών στην Αυστραλία της δεκαετίας του '20 και η...ελληνική εμπειρία

Μας έστειλαν χθες  ένα λινκ της βρετανικής Daily Mail στο οποίο παρουσιάζονται φωτογραφίες γυναικών που είχαν συλληφθεί και είχαν φυλακισθεί στην Αυστραλία κατά τη δεκαετία του 1920. Οι συγκεκριμένες είναι ένα μέρος μόνο της εντυπωσιακής συλλογής- αποτελούμενης από 2.500 φωτογραφίες προσώπων- που έβγαλαν οι φωτογράφοι του αστυνομικού τμήματος New South Wales απο το 1910 έως το 1930.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2103393/Womens-mug-shots-1920s-Australia.html

Με αφορμή αυτό το λινκ θυμήθηκα ότι το 2000, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ "Μ'αρέσουν οι καρδιές σαν τη δική μου" (σκην. Γ. Ζέρβας) επισκέφθηκα με την ιδιότητα του βοηθού σκηνοθέτη το αρχείο της Αστυνομίας, που τότε στεγαζόταν στον Βύρωνα, στον Άγιο Δημήτριο. Αυτό που έχω συγκρατήσει είναι ένα υπόγειο γεμάτο με φωτογραφικά άλμπουμ, που περιείχαν φωτογραφίες από σκηνές εγκλημάτων καθώς και από συλληφθέντες για διάφορους λόγους, και για πολιτικούς. Επίσης ένα δωμάτιο σε κάποιον όροφο του κτιρίου με αρκετές κινηματογραφικές ταινίες. Το τι παρουσίαζαν οι ταινίες αυτές δεν το γνωρίζω, αλλά μάλλον δεν το ήξερε ούτε ο τότε υπεύθυνος ο οποίος μάλιστα μου είχε προτείνει,χατιρικά υποθέτω, αν ενδιαφέρομαι τόσο πολύ,  να πηγαίνω τα πρωινά να τις βλέπω (διέθεταν-έχω την εντύπωση-μία μουβιόλα), προκειμένου να καταγράφω το περιεχόμενο και για μένα και για την υπηρεσία...Εκείνη την εποχή το μυαλό ήταν αλλού και η προτεραιότητα εύλογα στην ταινία που γυρίζαμε, η αλήθεια είναι πως ούτε καν το σκέφτηκα δεύτερη φορά πριν αρνηθώ. Από τότε ωστόσο επανερχόταν ως ένα ενδεχόμενο πεδίο έρευνας το κινηματογραφικό-φωτογραφικό αρχείο της αστυνομίας, κατά καιρούς το αναζητούσα, κάποια στιγμή πληροφορήθηκα πως είχε μεταφερθεί στο Μαρούσι και από τότε δεν άκουσα οτιδήποτε σχετικό. Υπάρχει ακόμη αυτό το αρχείο; Το μελετάει κανείς; Το έχει αναλάβει κάποιος φορέας; Και τι γίνεται με τη συντήρηση ή την αποκατάσταση του υλικού; Ερωτήματα, θα πείτε, και δικαίως, άκαιρα. Άλλα είναι τα προβλήματα αυτή τη στιγμή. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Όποιον τρόπο να αγωνιστεί κι αν επιλέγει ο καθένας σήμερα, ο στόχος παραμένει το μέλλον. Και δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον για κανέναν χωρίς ιστορία. Με άλλα λόγια χωρίς μέριμνα και γι' αυτό που ονομάζεται αρχείο ή συλλογή. Και δεν υποστηρίζω πως όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν σήμερα με χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Όχι αυτό. Ας μην σκορπίσουν όμως. Να μην πεταχτούν ως περιττά ή άχρηστα...Είπαμε, μπορεί να μην γίνουμε ποτέ πλούσιοι, το πιο πιθανό είναι  να μη ζήσουμε όπως λέγανε οι πιο παλιοί ούτε καν "άνετα", τουλάχιστον όμως - όσο μπορούμε- να μη ρημάξουμε.

Νίκος Μητρογιαννόπουλος